Hyni në sallën e operacionit zgjuar me një fëmijë në bark dhe një koleksion ëndrrash dhe pritshmërish në shpirt.
– A mund ta përkulësh më shumë shpinën?
Është pyetja e anesteziologut.
Barku ju pengon, por ju përpiqeni gjithsesi, mbyllni sytë, merrni frymë dhe besoni.
Duart djersiten, frika dhe ankthi janë në zemër, kush e ka jetuar këtë skenë e kupton mirë.
Këmbët janë të shtrira dhe nga beli e poshtë gjithçka është mpirë.
Ne e vendosim trupin në pauzë që një tjetër të mund të vijë në botë.
Shtatë shtresat largohen shpejt, por minutat e ardhshme zgjasin gjithë jetën.
Dhe ai mbërrin, sytë e vegjël që keni pritur kaq gjatë, gjilpërat, palltot e laboratorit, shtatë shtresat, prerjet, duart, djersa, qepjet zhduken nga kujtesa.
Çfarë dashurie tjetër do ta bënte këtë?
Cila dashuri tjetër do të mund të ngrihej për të mbajtur një fëmijë edhe pa mbajtur trupin e vet?
Duke na kujtuar se lindja është vërtet një mrekulli dhe se lindja është gjithmonë e shenjtë.
Po, nënë cezariane, je shumë luftëtare.♥️
//Reze Psikologe
COMMENTS