E rrëmbyer nga mafia shqiptare dhe e detyruar për prostitucion në Itali, ajo ishte kthyer në pikë referimi në luftën kundër trafikimit të qenieve njerëzore. Ajo u vetëvra pak ditë më parë, pasi u braktis nga vendi që e kishte bindur të luftonte.
Ajo kishte qenë në Itali që nga viti 1996, kur në moshën 22-vjeçare u rrëmbye në Shqipëri dhe u mbyll përtej Adriatikut me një gomone. Ajo i ishte nënshtruar dhunës seksuale të përsëritur për javë të tëra para se të detyrohej të prostituciononte nga mafia shqiptare. Adelina Sejdini beri te mundur arrestimin 40 trafikantëve të qenieve njerëzore pasi kerkoi ndihme në numrin 113,numrin e urgjencës së policisë italiane: të 40 personat perfunduan ne burg dhe u denuan nga dhe 15 deri ne 20 vjet.
Qe nga ky moment e njohur dhe si aktivistja Adelina 113,ishte një pikë referimi për trafikimet e shumta seksuale në Itali:”shkruaj libra dhe flas më shumë në radio se sa në televizion”, ajo ka bashkëpunuar me policine dhe shoqatat lokale, ka marrë pjesë në iniciativa të shumta, debate dhe fushata sensibilizuese. Ka dhene shumë dëshmi në Parlament: fjalimi i fundit në qershor 2021.
Puna e saj ka lejuar daljen ne drite te mekanizmave te mafies shqiptare, e cila është pjesë e prostitucionit në rrugë në Itali: presupozohet se jane 120 mije gra te shtaterruara ne skllaveri, te sjella kundra deshires se tyre nga Afrika dhe Europa Lindore.
Tani, Sejdini ka vdekur. Ajo hoqi dore nga jeta më 8 nëntor, pasi më 29 tetor tentoi t’i vinte flakën vetes para Ministrisë së Brendshme si një formë e fundit proteste për gjendjen e dëshpëruar në të cilën ndodhej . Pavarësisht se ishte në Itali që në vitet 1990 dhe pavarësisht angazhimit të saj në emër të të drejtave të grave, padyshim që e vendosën në kategorinë e të huajve heroikë dhe aktivë në shoqëri, të cilët sipas opinionit publik “meritojnë” shtetësinë italiane, Adelina 113 prej vitesh kishte qenë në një harresë ligjore që ia bënte jetën të pamundur. Vetë ajo, duke komentuar shtrengimet e lejeve të qëndrimit për arsye humanitare të zbatuara gjatë mandatit të Matteo Salvinit në Ministrinë e Brendshme në dekretin e emigracionit të vitit 2018, kishte parashikuar se do ta kishte më të vështirë të mbante dokumentat në rregull.
“Kam 18 vite në Itali me leje qëndrimi për arsye humanitare si viktimë trafikimi, leje që ka skaduar në prill dhe jam në pritje të rinovimit. Jam e përkushtuar në vijën e parë, dhe tani më kanë lënë fantazmë”, denoncoi ajo në atë kohë. “Shteti italian shumë vite më parë më bindi të raportoja, më premtuan mbrojtje, tani më mbro deri në fund”. Thirrjet e saj ranë në vesh të shurdhër.
E semure me kancer gjiri, jetonte në një akomodim që i ishte dhënë në Pavia, por asaj iu desh të udhëtonte rregullisht midis Pavias dhe Milanos për të marrë trajtimin që nuk mund ta përballonte. Kishte refuzuar shtetësinë shqiptare për vite me radhë – madje preferoi të ishte pa shtetësi për të mos rrezikuar ndonjëherë të riatdhesohej në një vend ku hakmarrja e njerëzve që ajo dergoi në burg do ta priste me siguri – leja e fundit që ishte leshuar e konsideronte atë shtetase shqiptare.
E konsideruar 100 % e pavlefshme nga një ekip mjekësh, leja e qëndrimit përfshinte gabimisht edhe faktin që ai kishte një punë. Ashtu si ky detaj, ashtu edhe refuzimi i vazhdueshëm për ta konsideruar atë si shtetase italiane, i krijuan probleme të mëdha aktivistes, e cila në fakt u pengua të merrte një banesë publike, përfitime ekonomike, pensione dhe shoqërim qe i takonin si invalid. Pas shumë thirrjeve drejtuar institucioneve përfundoi në vdekje. “Kam aplikuar për një shtëpi këshilli, por tani e ëndërroj. Dokumentet nuk përputhen më. Dhe nuk mund te pranoj dot shtetësinë shqiptare. Që në momentin që më kanë shkruar, kam makthe. Më mirë do të vrisja veten”, tha ajo pak ditë më pare.
Përkthyer nga ROLLINGSTONE.IT
COMMENTS